بت برو

من در یک خانواده ورزشکار متولد شدم. پدر و مادر من هر دو در ورزش های سه گانه، مرد آهنی و اولتراماراتن مهارت دارند.

بیشتر دوران کودکی ام را با شرکت در مسابقات مسابقه ای گذراندم، از اوایل کودکی تا اواخر نوجوانی ام.

هیچ وقت واقعاً با من کلیک نکرد!

در سال اول دبیرستان، معلم ورزشگاهم مرا برای پیوستن به تیم پیست انتخاب کرد.

در ابتدا عالی بود زیرا من یکی از سریع‌ترین اعضای تیم بودم.

با این حال، هنگامی که من رقابت با مدارس دیگر را شروع کردم، احساس کردم که در این رقابت کوتوله شده‌ام و اعتماد به نفسم شروع به کاهش کرد.

شروع کردم به رد شدن از میتینگ‌ها و شروع به معاشرت با بچه‌ها در صحنه پانک کردم.

مواد مخدر، سوء مصرف الکل و استعمال دخانیات به زودی دنبال شد و زندگی من به اوج گرفتن و مهمانی تبدیل شد.

من از آن دوره در زندگی ام پشیمان نیستم زیرا به من کمک کرد تا بعدها خودم را پیدا کنم.

در اواخر دهه 20 سالگی ام بود که بالاخره فهمیدم اگر به مسیری که می رفتم ادامه دهم، هرگز نمی توانم واقعاً خوشحال باشم و با خودم در صلح باشم.

به شدت افسرده شدم و فهمیدم که اگر به راهی که در آن بودم ادامه دهم، عاقبت خوبی نخواهد داشت.

شروع کردم به دوچرخه سواری برای مبارزه با افسردگی.

برای مدت طولانی فعلاً به خراشیدن خارش کمک کرد.

چند سال گذشت و دیگر به مبارزه با مشکلات من کمکی نکرد.

من به چیز دیگری نیاز داشتم.

چیزی که می تواند مرا وارد فضایی کند که بتوانم با خودم روبرو شوم و واقعاً با مسائلم کنار بیایم.

یک شب پس از یک دوچرخه‌سواری طولانی، در ایستگاه قفل دوچرخه بیرون آپارتمانم بستم و گفتم: «می‌خواهم چند دور بدوم».

این تنها یک دوی 2 کیلومتری بود، اما احساس می کردم احساس جدیدی کشف کرده ام.

چیزی که قبلاً هرگز احساس نکرده بودم.

اعتماد به نفس و آرامش درونی مانند جزر و مدی قوی در ذهنم موج می زد.

متوجه شدم که دویدن خواسته من در تمام این مدت بود.

آن شب، به مادرم زنگ زدم و در مورد کشفم به او گفتم و از او می خواهم که به من کمک کند تا دوباره دویدم.

چند هفته گذشت.

او مرا به چند مسیر پیاده روی برد.

هر کدام طولانی تر از قبلی هستند تا من را برای مسافت های طولانی تر آماده کنند.

بلافاصله بعد از آن، او مانند اولین پرواز بچه پرندگان مرا آزاد کرد و گفت: «می‌دانی الان باید چه کار کنی، نمایش خودت را اجرا کن!» و همینطور انجام دادم

چند هفته بعد، او من را به نمایش فیلمی شگفت انگیز دعوت کرد به نام «جایی که رویاها می میرند»، فیلمی درباره یک ماراتن ماراتن که اغلب اوقات به دلیل دیوانه کننده بودن کامل آن پایانی نداشت.

آن شب متوجه شدم فراماراتن فراخوان من بود.

می‌خواستم به حد افراط بروم، می‌خواستم به نقطه‌ای در مسیرها برسم که بتوانم با شیاطین درونی‌ام مقابله کنم و به عنوان یک مرد جدید بیرون بیایم که از نزاع درونی متولد شده است.

بلافاصله پس از آن، اولین اولتراماراتن خود را کامل کردم و چند سال پس از آن توانستم در همان صحنه فیلم که الهام بخش حضور من در اولتراماراتن بود، مسابقه دهم.

اکنون اینجا هستم، با اعتماد به نفس و با وجود خود در صلح هستم.

(دروس راس)