بت برو

من در جوانی که می توانید به عنوان یک ورزشکار شروع کردم…

در سه سالگی، اسکی را شروع کردم و در هر ورزش دیگری که می‌توانستید یک کودک نوپا را در آنجا قرار دهید، من بودم.

من تنها دختری بودم که در همسایگی هشت پسرم از جمله برادرم بزرگ می‌شد و تمام روز هر ورزش قابل تصوری را انجام می‌دادیم.

یادم می آید که پدرم زمان من و برادرم را در دور خانه مسابقه می داد.

هدف من این بود که در دانشگاه بسکتبال بازی کنم، اما با مصدومیت و رویای من برای رفتن به یک مدرسه بزرگ D1 تصمیم گرفتم به دانشگاه کلرادو بروم و بسکتبال را در سطح حرفه ای فراموش کنم و اسکی خود را روی صندلی جلو بگذارم.

پس از کالج، مربی اسکی در ورمونت شدم، جایی که تنها اسکی باز زن آزاد بودم.

این باعث شد به وودوارد تاهو استخدام شوم، جایی که با شوهرم که در آنجا حرفه ای BMX بود آشنا شدم.

برای کسی تعجبی ندارد، من کسی را پیدا کردم که به اندازه من عاشق ورزش و رقابت بود.

مسابقات و ورزش همیشه علاقه و بخشی از زندگی من بوده است.

حتی الان در اواسط 30 سالگی ام دارم روش های جدید تمرینی را یاد می گیرم، راه های جدیدی برای فشار دادن بدنم پیدا می کنم و در فرمی بهتر از آن چیزی که فکر می کردم در سنم امکان پذیر است.

من همیشه درگیر یک چالش هستم، چه از جانب شوهرم باشد که می‌خواهد مرا سوار دوچرخه کند تا از پرش خارج شوم، کسی که می‌گوید من از آن صخره نمی‌پرم، یا برادرم که می‌خواهد کار سختی انجام دهد.

اگر رقابتی باشد، من آنجا خواهم بود.

وقتی مردی فکر می‌کند که می‌تواند در یک کار ورزشی بهتر از شما انجام دهد، زیرا شما یک زن هستید، احساس خاصی وجود دارد، سپس می‌توانید او را نشان دهید – حالا این یک جایگاه ویژه در من دارد که هرگز آن را دوست نخواهم داشت.

من عاشق یک چالش هستم و تا زمانی که می دانم تمام تلاشم را برای آن می گذارم، از شکست خوردن مشکلی ندارم.

ورزش و فشار دادن به خود چیزی است که من در تمام زندگی ام می دانستم.

نمی دانم بدون آن کجا بودم- اگر بخواهم خودم را در یک کلمه توصیف کنم، یک ورزشکار خواهم بود.

(جیمی لونلو روبیو)